Gastblog: 2 weken 2 paar ouders voor Sophie

¡Hola iedereen!

De afgelopen twee weken waren twee hele bijzondere; na negen maandag hadden we weer een dochter om ons heen! Bouwine en ik zijn in Costa Rica bij Sophie en haar familie op bezoek geweest. Toen we vertrokken hadden we naast het verenigd worden met Sophie een kort verlanglijstje:
een goede tijd samen, met zijn drieën;
een leuk contact met de gastfamilie;
we hoopten iets van het prachtige Costa Rica te zien.
Het mooie is dat al onze verwachtingen ver overtroffen zijn! Op alle onderdelen hebben we veel meer meegemaakt en gekregen dan we hoopten.

We hebben het eerste weekend (2 en 3 mei) met de gastfamilie kennis gemaakt, zijn toen een weekje (4-9 mei) met z'n drieën door het land gereisd en daarna een week samen met en bij haar gastfamilie gewoond en geleefd (10-15 mei). En wat een geweldige ervaring was dat, maar daarover dadelijk meer.

Pepijn bleef overigens ‘thuis’, net als Miguel overigens. Nou ja, thuis: hij kon bijna nooit Facetimen/Skypen omdat hij met vrienden rondhing in verschillende Nederlandse steden. En kijkend naar de afschriften van zijn bankrekening heeft Pepijn veel patat, hamburgers, ijsjes, broodjes en kleren gekocht in de tijd dat wij weg waren (lang leve internetbankieren). Miguel heeft in de tussentijd onder meer Parijs onveilig gemaakt. Dank trouwens aan Annet/Pim/Guus en Annemiek/Frank/Bas dat Pepijn bij jullie terecht kon en Paul/Ingrid/Gino dat Miguel bij jullie in veilige handen was!

Apentrots....

...ben ik op jou, Sophie. Natuurlijk, we hebben je blog gelezen de afgelopen maanden, vaak contact gehad en ik vind het super dat je dit avontuur bent ingestapt. Nu wij het zelf hebben ervaren snappen we nog beter (of nu eindelijk pas ;-) wat jij hebt meegemaakt en hoe ongelofelijk hard je in het begin hebt moeten werken. En het resultaat daarvan is geweldig! Ook wij werden nu ondergedompeld in een taal die ik een klein beetje begrijp maar niet spreek (Bouwine gelukkig beter), in een hele andere cultuur (hoe mooi ook, Costa Rica is vergeleken met NL een heel ander land) en in een heel ander gezin. En het fantastische is dat je ons dit nu allemaal ook hebt laten zien en ervaren. Fantastisch om jouw in rap Spaans te horen ratelen, om jouw dingen te zien regelen, om te zien dat je je een nieuw leven hebt eigen gemaakt en veel mensen die veel van je zijn gaan houden.

Gelukkig ben je nog steeds ook jezelf. Zo vertelde Mauricio met een lach dat hij iedere ochtend in de auto wacht op gezamenlijk vertrek totdat de mascara er bij Sophie (en haar zusje Vale) goed op zit. En gelukkig kun je soms ook heel chagerijnig op kan reageren als iets niet bevalt en maakten we ‘ruzie’ als vanouds. Gelukkig maar!

De familie Fernandez/Mena

De kennismaking met het gastgezin was spannend, voor ons, voor hun maar vooral voor Sophie. Eén paar ouders is al ingewikkeld, krijg je er nog een paar bij! Ga er maar aan staan. Maar Sophie heeft zich goed gered. Het was een fantastische ervaring om haar moeder Kattia (bijzonder aardig, kan heerlijk koken!), haar vader Mauricio (grappig en ook direct), Valeria (knappe lieve zus) en Fabri (charmante knuffelaar) te leren kennen. Een ontzettend leuke familie! We hadden bedacht in de buurt in een hotel te gaan, en de eerste twee dagen hebben we dat ook gedaan. Maar toen we na de eerste week rondreizen terugkwamen in Alajuela was daar geen sprake meer van. "Mi casa, es tu casa" zei Kattia en daar was geen woord gelogen van maar ook niet aan te tornen. Dus werden wij in het kleine huis toegevoegd aan het gezin, werden Vale en Fabri uit hun kamer verdreven en werden Bouwine en ik veroordeeld tot 1 tot 2x daags koud douchen ;-)

Dit samenleven was fantastisch, want juist hierdoor hebben we echt ervaren hoe geweldig deze Costa Ricaanse familie is, en hoe Sophie daar helemaal onderdeel van is geworden. We hebben samen gegeten en gelachen, we hebben de gewoonten in het gezin ondergaan, we hebben ook gezien hoe ingewikkeld het leven met en jonger broertje en zusje kan zijn, maar vooral hoe ongelofelijk liefdevol en respectvol deze 4 mensen zijn, alle vier. We hebben ook veel gekletst; met handen, voeten, woordenboek en wat gokken. Als ik te vaak 'si' zei kwam Sophie aanhollen om te vertalen, bang dat ik er helemaal niets meer van begreep. En ach, uiteindelijk is de intentie om dingen te willen delen belangrijker dan de taal, dat is maar een hulpmiddel. Ofwel: we kwamen er wel uit.

Een vulkaan, een regenwoud en een strand...

...stonden op mijn verlanglijst. Want ja, als je dan toch zo ver reist, dan wil je ook wat zien van het mooie land. En dat is gelukt: 4 vulkanen, 5 regenwouden en 2 stranden. En heel veel andere dingen. Afgezien van het nationale verdienmodel dat ieder wandelpad $15 per (westerse) persoon kost, hebben we werkelijk prachtige natuur gezien.
Zo heeft Costa Rica prachtige vulkanen en op de 3 mooiste zijn we geweest. Echt goed gezien hebben we ze niet, want we waren er samen met heel veel wolken. Gelukkig hebben we de foto's in de reisgidsen nog .
We wilden ook een regenwoud ervaren, en we zagen meer dan 500 tinten groen. Soppend door de modder hebben we heel wat wandelingen gemaakt in verschillende regen- en nevelwouden en ons staan vergapen aan de immense bomen. Wat een prachtige bomen en planten….! Ik raakte er niet op uitgekeken.
Dieren lieten zich niet zo zien, maar vaak wel horen. Enorm grappig was het enorme gebrul op de helling van de vulkaan Arenal dat heel dicht bij ons klonk ;-) Wat schrok Sophie, ze werd heel klein! Het beest klonk woest en dreigend. Het bleek een brulaap, zo’n lief slingerend beest dat we even later hoog in de bomen zagen slingeren. Nog zo'n leuk schrikmoment was toen we op de grens van strand en mangrovebos een bordje tegenkwamen dat je de daar levende krokodillen niet mocht voeren en er beter niet kon gaan zwemmen. Was leuk hè Sophie? Geen krokodil gezien overigens; wel op andere plekken. En dan het strand, liggend onder de palmbomen, met een opblaasbare Hemaworst dobberen in de branding. Heerlijk! En dan blijken Bouwine en ik net zo eigenwijs te zijn als Sophie ("als je een beetje oplet verbrand je niet". Jaja…..).

En dan het autorijden in Costa Rica

Dat is een ervaring op zich, zeker als je soms achter iemand aanrijdt (Mauri) die heel bedreven is. Let even op, een paar tips voor als je ook ooit overweegt in Costa Rica te gaan autorijden:
Wil je schadevrij rijden, rijd dan "agressiever dan een Costa Ricaan" (quote Bouwine over mijn rijgedrag; ik beschouw het maar als een compliment). Dankzij dit rijgedrag (volgens Bouwine ondanks dit rijgedrag) wel mooi 1600 kilometer schadevrij gereden!
Veel wegen zijn niet verhard. Wordt niet moedeloos als je met een gewone simpele auto 30 kilometer door een soort rivierbedding rijdt, waarbij de stenen soms door de onderkant van de auto heen lijken te vliegen.
Rijd minimaal 50 tot 100% harder dan wettelijk is toegestaan, anders ben je een gevaar op de weg. Maximumsnelheden zijn er in Costa Rica om hartelijk om te lachen.
als je regelmatig met je raam open rijdt, dan verbrand de bijrijder de rechterarm, de chauffeur de linker. Verzet je daar niet tegen en laat het gebeuren, of laat het raam dicht en zet de airco aan. Of luister naar de waarschuwing van Sophie.... Bouwine zit nu dus met een bruine rechterarm naast me, ikzelf ben linksarmig aardig op kleur.

En dan nog wat...

Voor Sophie heel gewoon, maar wij moesten soms wel wennen aan de woningen van mensen. We zagen een keer een huis en dag leek wel als kippenhok gebouwd. Sowieso woont iedereen vanwege de veiligheid achter tralies, alsof Costa Rica een grote dierentuin is en de mensen in hokken wonen. Zelfs auto's worden niet op de weg geparkeerd maar achter hekken. Tegelijk is Costa Rica zoveel kleuriger, gezelliger en levendiger dan Nederland en we hebben ons geen seconde onveilig gevoeld.

Bijzonder moment was het uitstapje naar het beroemde strand van Manuel Antonio, met Valeria en Fabri erbij. Hadden we de koelbox met verse ijsblokjes gevuld, had iemand (...) de autosleutels in de kofferbak laten liggen. Daar kwamen we achter nadat de achterklep dicht was en dat betekent -voor degenen die niet meer weten wat een kofferbak is- dat je de auto niet meer open krijgt. Net was midden op de dag, 35 graden en alle eten en drinken lag in dat heerlijk koude ins in de kofferbak. Om een lang verhaal kort te maken: een lokale monteur heeft toen de hele achterbank en alles wat daarmee is verbonden uit de auto gesloopt, de sleutel gevonden en alles weer in elkaar gezet. Nooit meer zonder reservesleutel op pad dus…

En dan het geloof. Het gekke is dat we er met Hemelvaart waren, maar in Costa Rica (net als in Mexico) kennen ze dat helemaal niet. Daar is helemaal geen Hemelvaart en Pinksteren, daar kennen ze een heel ander verhaal! Blijkbaar is dit deel van het verhaal over Jezus cultureel bepaald. Goh, vertel dit niet door en laat het in Nederland alsjeblieft niet bekend worden, want dat kost ons een heleboel vrije dagen…

En dan weer thuis…

…voelt het heel onwerkelijk. Een veel te groot huis, met veel te veel spullen en Sophie (veel te ver) weg. Maar wat een fantastische ervaring om Sophie’s Costa Ricaanse leven gedeeld te mogen hebben. Nooit verwacht dat het zo bijzonder zou zijn. En wat een fantastische familie hebben we erbij gekregen in Costa Rica! En wat ben ik trots op Sophie. Apentrots!

¡Costa Rica, Pura Vida!


Heel veel liefs, Pascal
met bijdragen van Bouwine